Dichter, mail artist en beeldend kunstenaar Kees Francke (Den Haag 1953 – Aardenburg 2002) publiceerde zijn gedichten in zijn eenmanstijdschrift ‘PRIëM’ tussen 1993 en 1998. Na het overlijden van Francke vatten zijn vrienden Johan Everaers en Paul van Soest het plan op om de gedichtenreeks West Mongoolse Gezangen postuum uit te geven.
De Ex Libris kunst is nogal in een vergeethoekje geraakt -maar juist deze stempels, bedoeld om boeken te personaliseren, fascineren mij nogal. Deze stempel hiernaast is van Horst Hussel, een Berlijns graficus en schrijver.
Voor William Blake liefhebbers: er verscheen een geïllustreerd boek van Hussel/Blake: Een eiland op de maan, waarin Blake verhaalt hoe zijn leven verliep op dat maaneiland.
Jacques Chessex was een Zwitsers dichter, schrijver en schilder. Tijdens een discussie over zowel het toneelstuk The Confession of Father Burg (dat de avond tevoren in première ging) als over zijn steun aan Roman Polanski kreeg hij plots op het podium aan een hartaanval en zeeg ineen.
Elegie voor mijn vader
Vanmorgen zie ik de mist oprijzen
in de gele kleur van de valleien
en ik denk, luchtig als een dode vogel.
Ik denk aan muziek gewikkeld in mist op de hellingen.
Ik luister naar de stem van mijn vader in mijn lichaam.
Vanmorgen kijk ik naar mijn vaders gezicht
in de gouden mist en gele heuvels.
Ik luister naar de roep van een enkele vogel
aan de bovenkant van de boom,
nog steeds gepareld met regen.
Ik zie het gezicht van mijn vader
met zijn zomerse ogen de venijnige flits
voor de storm, zijn scherpe
en goede blik op mijn dromen.
Vanmorgen ga ik de schors van de boom in
en in de steen buig ik zacht in de koele wind
in het natte gras ik loop in dit gras
naast mijn vader misschien raak ik zijn weideogen
in de lucht aan tussen de wolken.
Misschien ga ik met die ogen het glazen meer in.
Met de bomen de wolken de top van de bergen.
Misschien ga ik onder de rots door met die ogen.
Vanmorgen weet ik niet of jij het bent die spreekt.
Oh mijn vader.
En de wind die je haar beweegt nog niet wit.
Deze ochtend loop ik in het gras van weleer met mijn vader.
Ik droom dat ik dat witte haar nooit zal zien.
Ook zal de rivier niet op tijd horen wie blijft leven.
Met het lied van de vogel in deze gele lucht,
noch de roep op de bodem van zijn lichaam.
De stemmen van het bos, hellingen, valleien
en die van mijn sterfelijke hart, 0 zo lang dood in mij,
tot mijn dood misschien,
als je moet wachten, op de echte dood.
***
Vertaling: Martijn Benders. Mogelijkerwijze deel van mijn volgende bloemlezing.
Welkom op het weblog deel van Stichting de Kaneelfabriek. Hier zullen wij met enige regelmaat nieuws posten over onze boeken en events, en ook posten onze leden hier met regelmaat van de klok gedichten die zij bijzonder vinden.
Kom dus met regelmaat eens terug en verwonder u over de eigenaardige wereld die de poëzie mag wezen.
Wilt u ook een bijdrage leveren aan dit weblog, stuur dan uw motivatie naar een van de adressen die u op onze contactpagina kunt vinden.