THE MURDER CAPITAL – When I Have Fears
MARTIJN BENDERS – Baah Baah Krakschaap / De P Van Winterslaap
BLACK MIDI – Schlagenheim
Dat plan van mij om mij op de elpeerecensie toe te gaan leggen daar dreigt weer helemaal niks van terecht te komen. Er kwam deze zomer ook niet veel interessants onder mijn aandacht. Slechts drie releases zijn het vermelden waard. Ik zal van alledrie melden waar het ongeveer op lijkt en waar het aan doet denken en of dat een goede zaak is of juist niet. Kortom: een recensie.
The Murder Capital is een soort U2 maar dan beter. Een soort Protomartyr maar dan minder. Een soort Joy Division maar dan platter. Het is de robuuste zang die het boven de middelmaat uittilt, zwaar op de hand zoals alleen een adolescent dat mag. Cry rijmt op Die en het gaat allemaal over Life en Death. Van zijn teksten moet-ie het niet hebben, die James McGovern. Hij doet daarmee aan Charlie Parker denken.
Hoe anders is het gesteld met Martijn Benders. Het conceptalbum Baah Baah Krakschaap / De P Van Winterslaap is helaas niet op vinyl verschenen. Met de verklaring ‘Een mikado van naalden / waarin de tijd groeven morst’ zet Benders zich al aan het begin van een der dubble A-kanten af tegen deze ouderwetse geluidsdrager. Het kan ook over bosbouw gaan, of over het Japanse feodale stelsel. Het is al snel duidelijk dat men zich bij de mededelingen in BBK/DPVW beter niet te veel vragen kan stellen. Bij voorkeur laat men zich op de zelfverzekerde woordenstroom loszingen naar een hoogte waarop alleen de muziek overblijft. Als bij een vroege King Crimson maar ook weer niet.
Hoe anders is het gesteld met black midi. Dat is dan weer meer een soort late King Crimson. Ze hebben een virtuoze drummer die je gehoord moet hebben anders kun je er niet over meepraten. De rest loopt daar heel ijverig omheen te pingelen met veel wendingen en gewilde eigenwijsheid. Vergeleken bij hun live-optredens klinkt het album Schlagenheim bovendien erg lichtvoetig en irriteert het naar mijn smaak te weinig. Het lijkt wel alsof ze willen dat we het mooi vinden. Het tegenovergestelde dus van black midi live. Nee, dat schrijven van recensies daar ben ik een beetje op uitgekeken. Op het laatst lijken alle albums op ekaar, met twee kanten en in het midden een gat. Na een klein half uurtje draai je de boel om en dan krijg je nog een sessie voorgeschoteld. En daarover moet je dan ook weer een mening hebben.
Ik ben van de drie hier besproken albums stuk voor stuk onder de indruk maar wat moet ik erover zeggen? Voor elpeerecensent blijk ik niet in de wieg gelegd. Ik zal proberen een mooie foto te maken en die plaats ik dan hieronder.
Bart van der Pligt
