De Droom

Die momenten van grote eenzaamheid
als het verbaasde hart voelt dat het niemand liefheeft.
We gingen net rechtop zitten, uitgeput, de dag donker.

Iemand slaapt nog op het bed, als een kindje.
Misschien slapen wij nog wel…nee, we bewegen.
We zijn verdrietig en stil, buiten de constante regen.

Een ochtend van luie, ongelovige mist. Zo alleen!
We staren uit het venster. Kleren op een hoop,
de zware lucht, de trommelende regen. En de kamer

ijzig in deze harde winter die, buiten, net anders is.
En jij houdt je stil, je hoofd in je handen.
Je elleboog op tafel. De stoel, de stilte.

Het enige geluid is iemands trage adem,
de vrouw die, sereen en mooi, daar slaapt
en droomt dat jij haar niet lief hebt, en jij bent haar droom.

Vincente Alexandre / vertaling Martinus Benders – uit: ‘Het boek der Dode Uilen I’