En de mensen werden naakt
(Frontberichten uit de eerste lockdown)
  
de man die zwaaiend met een kalestok van anderhalve meter verdwaasd op straat ronddoolde,
de vrouw die thuis haar bijeen gegraaide boodschappenoogstdriftig afspoelde,
de vriendin die niet meer wilde afspreken om mij hoegenaamd te behoeden voor Het Kwaad,
het echtpaar dat huisde in hun echtelijke leegte en zich verloor in het wegstrijken van wat was, is en zou blijven,
de ‘kijkmij’-sportschoolmeisjes in het park met hun ‘kijk mij’-broeken met ‘kijk mij’-driehoeken,
de kleermaker die driftig mondkapjes naaide van oud beddengoed,
de gehate buurvrouw die luidkeels haar longen uit het lijf blafte smekend om aalmoezen van mededogen,
de leeshongerige jagers op jacht naar vers nieuws,
de veganisten die vleeskroketten vraten uit een kokend hete frituur,
de droogstaande minnaars en minnaressen op zoek naar hun uitknop.
  
En ik?
Ik spoot in de nacht
op de muren in de lege straten:
doodgaan is plaatsmaken!
  

Poppe Laars