Telefunken Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest. Nu sta ik vaal en uitgepraat op straaten moet steeds denken aan dat lege masker dat

Poëzie is een zwezerik onder de stolp van je sneeuwbol leeft een vleeshouwer op zijn bank ontleedt hij het hart, fileert hij het hoofd poëzie is een zwezerik, zegt de

En de mensen werden naakt (Frontberichten uit de eerste lockdown)   de man die zwaaiend met een kalestok van anderhalve meter verdwaasd op straat ronddoolde, de vrouw die thuis haar