Als je in Nederland in een ‘literaire jury’ wordt uitgenodigd door de Goede Herderbrigade moet je een geheimhoudingscontract tekenen. Je mag niet later ‘uit de school klappen’ over wat voor geheimzinnige zaakjes allemaal besproken werden in die vergadering. Wie profiteert van deze geheimzinnigheid? Niet de literatuur of de schrijvers. Dit is het juryrapport over de toekenning van de P.C. Hooftprijs aan christelijk hoogleraar Alfred Schaffer, dankzij een WOB verzoek van de Kaneelfabriek. De Goede Herders lieten weten dat om privacy redenen delen van de literaire argumentatie zwart moesten worden gemaakt.
Literaire bemiddelaars Breukers en van Willigenburg lieten in hun podcast weten dat een beetje sinterklaasgeheimzinnigheid bij een prijs hoort, en bij de literatuur. Wat zou er toch achter die streepjes staan? Nou, de Schrijver Met de Riem en de Lachende Journalist kunnen samen hun lol op. Wenselijke Geheimzinnigheid. Hoe zou dat nou komen dat Benders nooit het woord mag nemen?
Een lachende reactie van de mannetjes van Neerlandistiek op deze post. Hahaha, wat een grap eigenlijk die literatuur. Maar mogen we het ook eens andersom aanpakken? Dat de Neerlandistiek aangestuurd gaat worden door belangrijke dichters, die dan middels een geheimhoudingscontract verhullen waarom bepaalde leraren zo in de gratie liggen? Wat zouden wij dichters schuddebuiken van het lachen om al die malle leraren, kijk ze toch eens, het zijn toch maar prijsjes? En voor mensen als wij die prijzen niet serieus nemen doen we wel verdomd veel moeite ons overal de besturen in te wurmen om vervolgens ons en de onzen tot de jury’s te benoemen. Allemaal maar een grapje hoor! Wat een kutparasieten feestneuzen.
